Een meisje van 21 jaar zit op me te wachten in een café in Antwerpen. Zwart haar, donkere huidskleur. Niks bijzonders voor een multiculturele stad. Er is echter nog iets, maar dat zie je niet meteen. An Clauwaert, actrice in spe, werd als baby in Venezuela geadopteerd door een Belgisch gezin en werd als jong meisje verliefd... op de lerares.
Ben je nieuwsgierig naar je roots?
An Clauwaert: Ja, in zekere mate wel. Daarom zijn we op mijn 18de met het gezin naar Venezuela getrokken. Dat was echt thuiskomen. Ik heb een aantal fysieke eigenschappen zoals de vorm van mijn duimen en mijn lichaamsbouw die anders zijn dan bij een westerling. Zo zie je bijvoorbeeld altijd mijn poepspleet omdat mijn bekken anders gebouwd zijn. Na 18 jaar ontdekte ik dat ik geen unicum was. Er waren er nog zoals ik... met een poepspleet.
An Clauwaert: Ja, in zekere mate wel. Daarom zijn we op mijn 18de met het gezin naar Venezuela getrokken. Dat was echt thuiskomen. Ik heb een aantal fysieke eigenschappen zoals de vorm van mijn duimen en mijn lichaamsbouw die anders zijn dan bij een westerling. Zo zie je bijvoorbeeld altijd mijn poepspleet omdat mijn bekken anders gebouwd zijn. Na 18 jaar ontdekte ik dat ik geen unicum was. Er waren er nog zoals ik... met een poepspleet.
Voelde je je er dan ook meer thuis?
A.C.: Nee. Ik vond het een schitterende ervaring, maar België blijft mijn thuis. Hier zijn de fundamenten van mijn leven gelegd. Ik had ook geen behoefte om mijn biologische ouders te zoeken. Iets wat ook een onmogelijke opdracht zou zijn geweest. Weet je, mensen zeggen soms dat ik op mijn zus lijk. Dat vind ik echt een groot compliment. Geen pot!
Hoe heb je je hele outing ervaren?
A.C.: Heel normaal. Ik besefte amper dat het anders was. Ook thuis maakten ze er geen punt van. Mijn vrienden waren zelfs trots om een lesbische in hun kring te kennen (lacht). Volgens mij verliep het zo vlot omdat ik me nooit anders ben beginnen gedragen of kleden. De stereotiepe lesbienne kleurt het vrouwbeeld fout in. Wij mogen dan wel iets meer testosteron hebben, dat maakt ons nog geen mannen.
Stoort je dat?
A.C.: Ja. Ik ben een vrouw. Dat is deel van mezelf en ik wil die vrouwelijkheid gebruiken. Ik ben geen pot! Dat is net het sterke punt van een lesbische relatie. Je weet wat de ander wilt. Dat is gewoon handig!
Voel je je soms beter dan een hetero?
A.C.: Nee, maar wel gelukkiger (lacht). Wanneer ik de relatieproblemen hoor van mijn vriendinnen ben ik heel blij om lesbisch te zijn.
A.C.: Nee, maar wel gelukkiger (lacht). Wanneer ik de relatieproblemen hoor van mijn vriendinnen ben ik heel blij om lesbisch te zijn.
Ben je ooit gepest geweest?
A.C.: Niet echt. Wanneer ik een opmerking kreeg over mijn seksuele voorkeur heb ik hen altijd heel duidelijk mijn standpunt uitgelegd. Volgens mij hangt het allemaal af hoe je iets inkadert. Te veel van iets is nooit goed. Mijn huidskleur is nog iets anders. Vooral tegenwoordig. Iedereen wordt over dezelfde kam geschoren. Een oudere vrouw spuwde ooit eens op me en riep “ga terug naar je eigen land”! Ik heb er toen niet op gereageerd. Nadien hield ik in mijn flatgebouw de deur open voor een andere oudere vrouw en zag ik ze denken “ah, ’t is er niet zo eentje!”
A.C.: Niet echt. Wanneer ik een opmerking kreeg over mijn seksuele voorkeur heb ik hen altijd heel duidelijk mijn standpunt uitgelegd. Volgens mij hangt het allemaal af hoe je iets inkadert. Te veel van iets is nooit goed. Mijn huidskleur is nog iets anders. Vooral tegenwoordig. Iedereen wordt over dezelfde kam geschoren. Een oudere vrouw spuwde ooit eens op me en riep “ga terug naar je eigen land”! Ik heb er toen niet op gereageerd. Nadien hield ik in mijn flatgebouw de deur open voor een andere oudere vrouw en zag ik ze denken “ah, ’t is er niet zo eentje!”
MARLIES BECKERS
No comments:
Post a Comment